من و مشهد

این پست شامل لحظاتی از سفر به مشهد هست که دوست داشتم بنویسم.

 

1

قصد داریم برای اولین بار به حرم برویم. به همین خاطر سوار اتوبوس‌های ِسمت حرم مطهر شده‌ایم.

به ایستگاه یکی مانده به آخر که می‌رسد، صدایی از سخن‌گوی اتوبوس می‌شنوم: "چهارراه داعش"!

تعجب می‌کنم. از پنجره‌ی اتوبوس به بیرون نگاه می‌کنم. روی تابلویی نوشته "چهارراه دانش".

آن‌جاست که می‌فهمم ذهنم به این واژه‌ی منحوس آلوده شده.

 

2

از جلوی هتل مجلل درویشی می‌گذرم.

چند دقیقه‌ای توقف می‌کنم و به ساختمان بلند آن نگاهی می‌اندازم.

سازنده‌ی هتل به خوبی می‌دانسته که مجلل یعنی‌چه، اما کسی که آن‌را نام‌گذاری کرده از زندگی درویشانه خبری نداشته.

 

3

سوار ماشین دوستم هستیم تا گشتی در شهر داشته باشیم و شام رو بیرون بخوریم.

به نقشه نگاه می‌کنم و مکان پارک نزدیکی را پیدا می‌کنم. با خوش‌حالی به دوستم می‌گویم: "تو چهارراه جلویی بچرخ به سمت چپ!"

به چهارراه که می‌رسیم، همه از چهار طرف در آن‌ داخل شده‌اند و جایی برای چرخیدن به هیچ‌کدام سمت نیست.

به ذهنم می‌رسد که: "برای چرخیدن، حتی به سمت چپ، باید قدرت چربیدن داشته باشی. تا نَچَربی، نمی‌چرخی."