من و یک غفلت خطرناک

چند وقت پیش، تصمیم گرفتم فایل صوتی مسیر اصلی محمدرضا شعبانعلی رو دوباره گوش بدم. فایل در مورد عزت نفس آماده شده. این بار سعی کردم از نکاتی که برام تازگی داره، یا نیاز دارم که روی اون‌ها وقت بذارم، یادداشت‌برداری کنم. داخل پارانتز بگم که من به ندرت یادداشت‌برداری می‌کنم!

نکاتی رو یادداشت کردم برای بهبود عزت نفس. علاوه بر اون متوجه شدم که محمدرضا شعبانعلی در دو مورد تاکید ویژه‌ای داره و من هم باید بیشتر در موردشون فکر کنم. اولی «اهمیت هدف‌گذاری» و دومی «داشتن نظم شخصی» بود. تصمیم گرفتم برای اولی، فایل صوتی «هدف‌گذاری» رو گوش بدم. اما مورد دومی برای من بسیار هشدار دهنده بود و از اون غفلت کرده بودم. محمدرضا گفت کسانی می‌تونند موفق بشند که نظم شخصی داشته باشند. نظم شخصی به معنی مرتب بودن اتاق و روی میز نیست. نظم شخصی یعنی این‌که بتونی نیازهایی که داری رو اولویت‌بندی کنی و برخی از اون‌ها رو فدای دیگری کنی. نظم شخصی یعنی بتونی "لذت بردن" رو عقب بندازی. کارهایی رو انجام بدی که الان ازشون لذتی نمی‌بری اما با انجام دادن‌شون، می‌تونی تمام وقت آینده‌تو به انجام کارهایی که لذت می‌بری بپردازی.

باورم نمیشه که از این مورد غفلت کرده باشم. در طول دو سال گذشته به خصوص از مهر 93 به این طرف، در این وبلاگ، در مورد نیاز ناشناخته صحبت کردم. همه‌ی پست‌ها به نوعی رنگ و بوی "لذت" و لذت بردن رو دارند. همه کاری می‌کردم تا انتخاب‌های لذت‌بخش‌تری رو داشته باشم، اما عمدتاً فراموش کرده بودم که گاهاً لازمه کارهایی رو انجام بدم که علاقه‌ای بهشون ندارم.

پی بردن به این نکته، یک پیروزی بزرگه. مثله بازگرفتن زمین‌های از دست رفته‌ در جنگ‌ها!