از اون افرا‌دی نیستم که بخوام از هر چیزی بیش‌ترین بهره رو برای خودم کسب کنم. برای مثال اگه تو یه جمع جدیدی قرار گرفتم، خودم رو لازم به برقراری ارتباط با همه‌کس، حتی بغل دستیم هم نمی‌دونم! لازم نمی‌بینم ازش در مورد موقعیت اجتماعیش سوال بپرسم و با خودم کلنجار برم که می تونم تو جایی ازش کمک بگیرم یا نه. کنارش میشینم و حداکثر مکالمه‌ای که بین‌مون شکل می‌گیره یه سلام علیکِ خالی (و نه خشک) هست.
اما طبق چیزی که تو کارگاه کوچینگ (بهمن‌ماه 92) یاد گرفتیم؛ هر کسی که در اطراف ما قرار گرفته، یک امکان‌ه! امکانی برای خلق موقعیت‌های جدید برای خودمون.
۳ نظر
۲۳ مرداد ۹۳ ، ۱۷:۵۸