یکی از نقاط قوتم اینه که حواسم به اطرافم جمعه. کمتر پیش میاد تغییری تو محیط پیرامون اتفاق بیافته و من نفهمم. یه رفتار متفاوت، چینش متفاوت وسایل و ... . سه ماهی هست که رفیقی پیدا کردم که در این زمینه، کاملاً نقطه مقابل منه و حواسش اصلاً به محیط اطراف و اتفاقایی که در چهره‌ها و در رفتارها رخ میده نیست. حالا این نقطه قوت من شده یک نقطه ضعف؛ وقتی می‌بینم فلان تغییر بسیار واضح اصلاً به چشمش نمیاد و من هم نمی‌تونم بهش بگم که دریای احساس باشی و نتونی بروزش کنی.
به جرئت می‌تونم بگم بزرگ‌ترین کمکی که می‌تونم به روابطم بکنم در ابراز به‌جای احساساتمه.
۱ نظر
۱۴ مرداد ۹۴ ، ۱۹:۴۶