چند وقتی هست که به دو مفهوم خیلی مهم در ارتباط با خود و اطرافیانم پی بردم: سِلف کانسپت (Self Concept) و سلف ایمیج (Self Image).
سِلف کانسپت یعنی این‌که من به خودم چه نگاهی دارم، خودم رو چگونه می‌بینم، اگه قرار باشه نقاشی یا طرحی از خودم رسم کنم، خودم رو چگونه تصویر می‌کنم. چه چیزهایی رو پررنگ نشون میدم، چه چیزهایی رو کم رنگ. باید خیلی دقت کرد تا فهمید که آیا نگاهی که به خود داریم، چقدر ساخته شده از باورها، افکار، احساس‌ها و ... ماست و چقدر از دیگران تاثیر گرفته.
سِلف ایمیج یعنی من در مورد برداشتی که دیگران از من دارند، چگونه نگاهی دارم. برای مثال اگر فکر می‌کنیم که دوستمان به ما حس خوبی ندارد، این همون سِلف ایمیجه. شاید کمی پیچیده باشه، اما خیلی مهمه که این دو مفهوم با همدیگه قاطی نشن و ما در روابط روزانه‌ای که داریم بین این دو تفکیک قایل بشیم. نظری که دیگران به ما دارند رو به پای سِلف کانسپت ننویسیم و به خودمون تعمیمش ندیم. این تفکیک قایل شدن خیلی در افزایش عزت نفس موثره.