چند وقتی هست که انرژیم روی چیزای مختلف تقسیم شده.
از آینده ایران خیلی نگرانم. ده سال پیش زمانی که ارشد می‌خوندم فکر می‌کردم میشه اینجا آینده‌ای داشت اما الان با داشتن کار، خونه، ازدواج کردن و زدن خیلی از تیک‌های زندگی احساس عدم اطمینان دست از سرم برنمی داره.
احساس می کنم ده سال پیش رو اسب بازنده شرط بسته‌م.
اپلای برای دکترا و رها کردن اینجا و رفتن و از صفر شروع کردن بدجوری افتاده رو مخم.
دعواهای زن و شوهری از عجیب‌ترین مقوله‌هایی هستن که میشه فکرش رو کرد.
یهو می‌بینی سر یه چیز بی‌خود کلی الم شنگه به پا شد.
کوتاه بیا زن!
تو این یک سال گذشته، روزهای خوش زیادی داشتم.
نمی‌دونم چرا اون موقع که خرکیف هستم این وبلاگ یادم نمی‌افته؟
شاید اون لحظه اونقدر حس به اشتراک گذاشتن احساساتم با بقیه غلیان می‌کنه که ...
یه سری حرف‌ها هست که می‌شنوی از نزدیکانت، که مزه تلخی دارن برات.
از شنیدن این حرف‌ها بدت میاد، شرمت میشه.
می‌ریزی تو خودت، حتی نمی‌تونی با نزدیک‌ترین فرد زندگی‌ت در موردشون صحبت کنی.
که مبادا اون تصویر خوبی که تو ذهنش داشته بهم بریزه ...
این حرف‌ها آدم رو پیر می‌کنه.
در حالی این مطلب رو می‌نویسم که لپ‌تاپم بعد از یک‌سری بهینه‌سازی‌های دستی (که خودم انجامش دادم) دیگه بالا نیومد و الان در حال ریکاوری کلی هست. و احتمالا چند ساعتی طول خواهد کشید.
+ شاید بپرسید کدوم خودشیفته‌ای عکس خودش رو می‌زنه رو دیواری که نصف روز جلوش نشسته.
کاندیداها توجه دارن که کلی کشور موفق دیگه هست که از هیچ به خیلی جاها رسیدن، اون هم با برنامه‌ریزی دقیق و عمل به اون‌ها؟
خیلی از این کشورها نه دین رسمی دارن، نه تاریخچه‌ی درخشانی واسه افتخار کردن و نه سرمایه‌ی خامی واسه شروع کردن.
چرا تو کشور ما این همه تلاش میشه که چرخ رو دوباره اختراع کنن؟ چرا این همه برنامه‌های مختلف میدن که خودشون هم باور ندارن به اجراشون؟
چرا از برنامه‌های موفق کشورهای توسعه یافته استفاده نمی‌کنن؟
