اولی، دومی، سومی.

اولی مشغول به انجام کاری است.

دومی به اولی نگاه می‌کند، در حالی‌که اولی از دیده شدن توسط دومی آگاهی ندارد.

و من همان سومی هستم که عاشق نگاه کردن به این دو نفر ام!

در حقیقت همان کار اولی را انجام می‌دهم؛ شاید نفر چهارمی باشد که مرا زیر نظر دارد.

---

در یکی از رواق‌های نزدیک به حرم امام رضا (سلام صالحان بر او) نشسته‌ام. مردم نماز می‌خوانند و من به آن‌ها می‌نگرم.

مدتی بعد، پدری به همراه دو دختر کوچک خود به نزدیکی من می‌آید. پدر به آن دو می‌گوید: "همین‌جا کنار دیوار بشینید، تا من نمازم رو بخونم."

همین‌جا، یعنی نزدیک به من (مستر ض.).

هر دو نگاهی به من می‌‌اندازند و من تبسمی می‌کنم.هر دو چادر مشکی به سر دارند. بعد از مدتی:

اولی : این‌جا مگه خونه‌ی خداست؟

دومی: آره

اولی: اگه خونه‌ی خداست، پس خودش کوشش؟! (و می‌خندد)

دومی: مگه باید خودش هم باشه؟!

پدر نماز اولش تمام می‌شود. دومی، که گویا انگشت اشاره خود را به دماغ خود فرو برده بود، به سمت پدر می‌گیرد و می‌گوید: "بابا! می‌بینی یه جوریه؟!" (اشاره به مخاط بینی می‌کنه که چسبناکه)

اولی: در همان حین می‌گوید: "بابا دست نزن، دماغیـــــــــه!"

می‌خندم. پدر، که از این جمله‌ی اولی خجالت‌زده می‌شود، به او می‌گوید: "تو خجالت نمی‌کشی؟ نه، خجالت نمی‌کشی؟"

پدر برای نماز دوم آماده می‌شود. دومی می‌خواهد تلافی کند. می‌ایستد و دو پای خود را بر روی چادر خواهرش می‌گذارد: "من می‌خوام این‌جا وایستم!" اولی چادرش را می‌کشد، اما زورش نمی‌رسد. پس چادر را از سر خود جدا می‌کند و سمت چپ من می‌نشیند.

می‌پرسم: "کدوم یکی‌تون بزرگترین؟" اولی با شوق خاصی دومی را نشان می‌دهد. به دومی نگاه می‌کنم و به هر دو لبخند می‌زنم ... .