جلسه ی آخر سمینار بود که دکتر شیری جمله ای گفت بسیار عالی: "علم اگه علم باشه باعث ِشادی میشه!" منظور از علم، علمی هست که متناسب با (روحیات) متعلم باشه.
سوال: چند درصد علمی (علم دانشگاهی) که یاد میگیرم باعث شادی ِمن میشه؟
جواب: خیلی کم، فقط اونجایی شادی میاره که کاربردش رو توی زندگی خودم و زندگی اجتماعی خودم می بینم. اگر بخوام دقیق تر بگم، علمی رو دوست دارم یاد بگیرم تا کاربردی باشه.
سوال: پس باید چیکار کرد؟
جواب: علمی رو یاد گرفت که از اون لذت برد!
به عنوان مثالی از علمی که یادگیریش باعث لذت ِ من میشه:
چند شب پیش بود که با بچه ها رفتیم فوتبال دستی بازی کنیم. اونقدر بازیکن قوی تو میدون (!) بود که به من بیشتر از پست ِ خطیر دروازه بانی رضایت ندادن! چون واقعا دروازه بان خوبی هستم! و ترس از گل خوردن باعث همچنین تصمیمی شد. وقتی چند تا پسر توی یک بازی گروهی تیم تشکیل میدن و روبروی همدیگه قرار می گیرن سروصدا ها بالا می گیره و همهمه زیادی بلند میشه و این سروصدا رو نمیشه حذف کرد. تجربه کردم که هر موقعی اندک حواسم به این سروصدا ها معطوف میشه، گل زدن بهم آسون تر میشه، مخصوصا اینکه راست دستم. میدونین چرا این اتفاق میوفته؟
1 – قسمت شنوایی و توانایی کلام انسان ها در نیم کره ی چپ مغز قرار گرفته. وقتی چیزی رو می شنوی احتمال پاسخ کلامی یا رفتاری وجود داره.
2 – سمت راست بدن توسط سمت چپ مغز کنترل میشه.
نتیجه ی من: مغز وقتی خودش رو با دو عمل همزمان میبینه - که توسط یک سمت مغز کنترل میشن - مجبوره تمرکزش رو بین این دو فعالیت تقسیم کنه و شاید همین باعث بشه که یک فرد راست دست نتونه به هنگام شنیدن یا سخن گفتن سریع تر واکنش بده. اما میشه با تمرین مهارت شنیدن و کنترل کردن ِ دست (همزمان) رو تقویت کرد.
نتیجه گیری من زمانی غنی تر میشه که یک فرد راست دست هم در بازی فوتبال دستی ما به عنوان دروازه بان شرکت کنه!
من از آموختن این علم خیلی لذت می برم و این دانایی رو ترجیح میدم به مباحث خشک و بی روح ِ علم - مثلا ریاضیات کاربردی - که جاشون فقط تو کاغذه.
